Dziś przed Wami uczta dla duszy autorstwa Oliwii Łokuciejewskiej. Zapraszamy!
NIEPEWNOŚĆ
O Różo! Różo ma przecudna.
Kiedy spojrzę na Twe
Rumiane lico,
Serce me doświadcza uniesienia.
Rzucę Ci do szypułki
Cały mój światek,
Tylko szalej wonią wspaniałą
I zachwycaj me oczy Twym kolorytem.
I nie wstydź się ma Różo!
Nie zamknę Cię pod kloszem!
A z radością pokażę Ci nasz glob cały.
Od pustyni piaszczystych
po te lodowe.
Wraz ze mną dotkniesz chmur
Ze szczytów gór najwyższych.
Tylko uracz mnie,
choćby swym skinieniem.
Nie odmawiaj mi!
ma Różo przecudna,
Nie patrz na mnie przez pryzmat plotek,
Zostań ze mną choć chwilę.
A udowodnię Ci,
Ile mam miłości do ciebie!
Że zadbam o Ciebie, lepiej!
niż każdy botanik.
Błagam Cię Różo ma wspaniała!
Nie opuszczaj mnie,
choć zima biała ziemię
Swym oszronionym batem smaga,
Zajmę się Tobą!
Otulę w najmiększe sianko,
Liśćmi czerwonymi zakryję,
A kiedy ponownie nadejdzie
Zielona pora, nasza miłość
zakwitnie ponownie.